Velen noemen het een zegen, ik noem het een kwaal. Of het nou een te snelle spijsvertering is of dat ik een emotionele-niet-eter ben, feit is dat ik de laatste jaren regelmatig tegen ondergewicht vecht. Jammer genoeg wordt het probleem ‘moeilijk kunnen aankomen in gewicht’ naar mijn ervaring niet echt serieus genomen. Waarschijnlijk omdat je met luciferbeentjes en uitstekende schouderbladen dichterbij het door de media geschetste ideaalbeeld staat dan met een maatje teveel op je heupen. Maar vergis je alsjeblieft niet in de emotionele struggle die het meisje doorgaat wanneer je haar voor de zoveelste keer vertelt dat ze een keer wat meer moet eten.
Als koningin de knokkige knieën kan ik vertellen dat de strijd tegen ondergewicht zeker geen luxe probleem is! Het forceren van eten zonder eetlust is net zo moeilijk als het uitsluiten van voedsel bij een hongergevoel. Met het mogelijke bijkomende gevolg dat je door het constant tegen je zin in eten, je ook nog een bepaalde aversies tegen voedsel kan ontwikkelen.
Ikzelf ben gelukkig een makkelijke eter. Ik houd van culinaire hoogstandjes gecombineerd met lekkere wijnen maar kan ook genieten van een ordinaire stamppot met worst. Normaliter eet ik dan ook voldoende, gevarieerd en onbezorgd. Ik hoef me niet druk te maken om calorieën door mijn snelle spijsvertering en actieve werkzaamheden. Op zich een ideale situatie, totdat het moment komt dat ik stress heb, niet lekker in mijn vel zit of emotioneel ben. Dan lijkt het alsof mijn maag krimpt tot een tennisbal en mijn smaakpupillen niks meer kunnen verdragen. Duurt dit een dag, dan kan ik daar de volgende dag wel weer tegenaan bunkeren om op gewicht te komen. Maar hoe langer de emoties aanhouden, hoe groter de blok op mijn maag wordt en hoe sneller de kilo’s verdwijnen. Daarbij helpen de ongenuanceerde opmerkingen van je omgeving niet: ‘je mag wel wat gaan eten, je had al niet zoveel bil’ of ‘waar zijn je tieten gebleven?’. Ik vraag me dan altijd af of je ook zo zou reageren als ik te kampen had met overgewicht. Of had je dat probleem dan enigzins genegeerd om mijn gevoelens te sparen of het misschien met een zekere nuance aangekaart?
Gelukkig komt er na regen altijd weer zonneschijn en heb ik dan ook het geluk dat ik een groot deel van mijn leven de trotse eigenaar ben van een fit lichaam en een gezonde eetlust. Ik heb deze gevoelens dan ook niet met jullie gedeeld om als slachtoffer over te komen of om over de reacties van mijn omgeving te oordelen. Ik deel dit voor de meiden die zich in mijn ervaringen kunnen herkennen en in de hoop dat hun omgeving voortaan wat meer steun zal bieden… ❤
Wmijntje's Thoughts 